به گزارش پایگاه خبری لقمه ، نوع دیگر آن را هم «بادرنگ» می‌گویند که اگر پوست و گوشت سفید خشک شده آن را در لابه لای لباس‌ها بگذارید، مانع بید زدن می شود. بالنگ از خانواده مرکبات است که در آسیا، آمریکا مرکزی و جنوبی و کشورهای مدیترانه کشت می‌شود. بالنگ به صورت خام و مربا مصرف می‌شود.
خواص
روغن بالنگ: روغن بالنگ برای رفع بی‌حسی، فلجی، رعشه و درد مفاصل سیاتیک، کلیه، مثانه و خوشبویی عرق نافع است.
آب بالنگ: آب قسمت مغز ترش مزه بالنگ اگر با غذا خورده شود، برای پریشانی حاصل از سودا تاثیر دارد ولی باید با شکر و قند شیرین شده باشد.
ریشه بالنگ: در کشور هند از ریشه بالنگ به عنوان ضد یبوست استفاده می‌شود و معتقدند که برای سنگ مثانه نیز مفید است؛ همچنین در کشور چین از جوشانده ریشه و پوست بالنگ به عنوان ضدسرفه، نرم کننده سینه و رفع ناراحتی کمر درد استفاده می‌شود.
سرشاخه های گلدار: دم کرده سر شاخه‌های تازه سبز و جوان بالنگ در شبه جزیره مالایا به عنوان اشتها آور و معالجه شکم مصرف می‌شود.
برگ بالنگ: برای تسکین علایم سرماخوردگی و گلو درد، دم کرده برگ‌های این گیاه مفید است.
تخم بالنگ: تخم بالنگ كرم كش و ضد تب است.
موارد منع مصرف
در طب سنتی بالنگ برای جگر و مغز گرم مزاجان مضرتشخیص داده شده، زیرا باعث ایجاد سردرد در آنان می شود. بهتر این است که بالنگ با عسل و بنفشه یا با گوشت و مغز استفاده شود.
بالنگ در فرهنگ ها
نقش عمده در گسترش و پرورش بادرنگ را مردم بین النهرین؛ سپس یهودیان قدیم در فلسطین و مشرقِ دریای روم، ایفا کرده‌اند که بر اثر مجاورت و معاشرت با مردم پارس، ماد و آشور با این میوه خوشبو آشنا شده بودند و در برگزاری مراسم “عید خیمه ها” و در اجرای دستورهای دینی بادرنگ را به عنوان «میوه درختان نیکو» با خود می‌بردند و کم کم وجود این میوه برای آن جشن سالیانه ضروری شد.
تاریخچه
بالنگ از قدیم در مصر و آفریقا به عمل مى‌آمد و در داستان ((یوسف و زلیخا)) نامى از آن برده شده است. رویشگاه نخستین بادرنگ خاور دور، جنوب شرقی آسیا و هندِ شرقی بوده که این مرکبات در روزگاران کهن از هندوستان به ایران زمین رسیده است؛ همچنین وجود بذور بالنگ و بادرنگ در حفاری ها مربوط به جنوب بابل، نشان ازکاشت آن در ۴۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح را دارد.
نقل از :سلامتی